Zelfhulpboeken, podcasts en Youtube kanalen schieten de laatste jaren als paddenstoelen uit de grond, met tips over hoe je je droomleven kunt ‘manifesteren’. Zolang je maar positief blijft en er oprecht in gelooft, dan komt het vanzelf naar je toe. Een mooi huis in de binnenstad, de man of vrouw van je dromen, een leuk sociaal leven, financiële vrijheid… Maar hoe ga je ermee om als je voor je gevoel alles hebt, en je steeds meer moet opgeven omdat je lichaam je in steek laat?

Frank, één van onze vaste gasten, weet er alles van. Zijn hele leven lang heeft hij van alles gedaan (want ja, alles is ook zó leuk!), van DJ tot conciërge op de hogeschool, en van hardlooptrainer tot administratief medewerker. Oftewel, een manusje van alles!

Achttien jaar geleden verhuisde hij met zijn vrouw Anja naar het leukste straatje van Amersfoort: de Vijver. Een perfecte plek, want in de binnenstad leeft het altijd en Frank is iemand die graag bezig blijft. Bovendien had hij door zijn ervaring in de horeca een behoorlijk netwerk, dus een praatje was al snel gemaakt. Zijn agenda liep meteen vol met zijn nieuwe fulltime baan, sociale activiteiten,  en tussendoor was hij bezig met klussen in het oude én nieuwe huis. Alles leek goed te gaan, tot hij op een ochtend wakker werd en geen lucht meer kreeg.

“Het enige wat ik belangrijk vond, was of ik weer snel aan het werk kon.”

“Ik had al langer last van astma, maar het was nog nooit zo heftig geweest. Anja heeft me toen naar de EHBO gebracht, waar ze foto’s hebben gemaakt en me hebben opgelapt. De foto’s zagen er prima uit, dus ik zag geen reden om rust te nemen. De volgende dag zat ik weer vrolijk op kantoor en stond ik weer lekker te klussen.”

Maar de weken erna belandde Frank steeds vaker bij de EHBO, tot de foto’s ineens terugkwamen met een ander resultaat. Bij een kijkoperatie bleek dat hij een tumor in zijn long had. “Ik werd wakker uit de narcose en hoorde de arts tegen de zuster zeggen: ‘We hebben een stukje long weggehaald’. Ik nam aan dat het over mij ging, maar het deed me eigenlijk niet zoveel”, vertelt Frank. “Het enige wat ik belangrijk vond, was of ik weer snel aan het werk kon.”

“Ik wilde nóg meer uit het leven halen”

En dat kon, want na verder onderzoek bleek dat Frank helemaal schoon was. De kanker was achter de rug en daarop volgde toch een soort overwinningsroes: “Ik wilde nóg meer uit het leven halen, dus binnen twee maanden werkte ik alweer 32 uur op kantoor, draaide ik plaatjes in het weekend, en werkte ik ‘s avonds in de zorg.” Je verwacht het waarschijnlijk al… het duurde niet lang voordat het weer mis ging.

“Op een dag ging ik naar een concert en ineens stond ik stil, omdat ik niet meer wist hoe ik moest lopen. Toen mijn vrienden me naar de EHBO brachten, werd er gezegd dat ik aan het hyperventileren was.” Frank trok al snel weer bij en nam het niet zo serieus: “Ik ben altijd ziek geweest en daar liet ik me nooit zo door leiden.” Maar als hij toen had geweten wat hij nu weet, had hij wel anders gehandeld…

Toen kwam eindelijk de diagnose

Want de uitvalsverschijnselen bleven optreden en na vijf jaar onderzoeken onzekerheid kwam eindelijk de diagnose: Frank had een conversiestoornis. Mocht je niet weten wat dit is: Een conversiestoornis is een psychiatrische aandoening waarbij psychische stress zich uit in lichamelijke klachten, zoals tijdelijke verlammingen in armen en benen en aanvallen die lijken op een epileptische aanval.

Gelukkig kon Frank bij Altrecht worden behandeld, maar helaas sloegen de behandelingen niet aan. “De behandelingen waren gericht op de geest, maar dat werkte voor mij niet. Ik moest bijvoorbeeld zeggen hoe ik me voelde, maar dat kon ik niet uitleggen. Emoties en gevoel zijn namelijk nooit mijn sterkste kant geweest, maar een andere behandeling was er niet.”

“Ik heb nu overal tijd voor!”

Tijdens het traject is Frank’s situatie dermate verslechterd dat hij in een rolstoel terug naar huis ging. Veel dingen waar hij plezier in had konden niet meer: hardlopen, werken, plaatjes draaien in clubs… Hij raakte vrienden kwijt, mocht de sportschool niet meer in en soms wordt hij bejegend, maar daar haalt hij zijn schouders over op: “Mensen vragen dan bijvoorbeeld aan Anja hoe het met mij gaat en bij de slager vragen ze mij nooit om een bestelling. Maar ik vind het prima, het voordeel is dat ik altijd een stukje worst krijg”, zegt hij lachend.

De positiviteit die Frank altijd al had is dus niet verdwenen en hij wil nog steeds alles uit het leven halen. Het heeft alleen een andere vorm aangenomen, vertelt hij: “Het is vervelend dat ik niet meer werk, maar ik heb nu zoveel tijd over voor andere dingen en dat is een nieuwe soort vrijheid waar ik enorm van geniet. Ik ga bijvoorbeeld na mijn koffie hier het park in, neem een goed boek mee, wat hondensnacks voor de honden die ik daar tegenkom en ik maak een praatje met mensen. Ik heb nu eigenlijk altijd overal tijd voor!”

“Je moet geen geluk nastreven, als je maar tevreden bent”

Laatst kwam hij iemand tegen die zei: Waarom bent u zo tevreden? “Dat overviel me, maar ik zei: Ik geniet van wat ik om me heen zie en hoor: de vogels, de kuikens in het water, een huppelend kind, mensen die hand in hand lopen. Hij vertelde dat hij in de put zat en niet meer wist hoe hij verder moest. Toen zei ik: Je moet geen geluk nastreven, als je maar tevreden bent. Geniet van datgene wat je om je heen ziet, want het leven is veel te leuk. Iedere dag is voor mij een feestje en de slingers waren opgeruimd, maar inmiddels heb ik ze weer opgehangen. Zo heeft iedereen wel een periode waarin het minder gaat, daarvoor hoef je niet in een rolstoel te zitten. Maar we moeten wel onze ogen openen voor al het moois om ons heen, want zo wordt het plezier van een ander ook ons plezier.”

Geschreven door: Lieke Stöver