Dag Kostas, lieve vriend!

Wij als horecaondernemers oefenen een bijzonder vak uit. Vaak zijn we ongeschoold in dit vak gerold door een kennis of vriend, of omdat onze studie niet lukte. We moeten overal verstand van hebben en liggen ook nog eens onder een groot vergrootglas. We worden opgehemeld als het goed gaat en de tent vol zit, maar is het vlees niet goed gebakken of is de serveerster niet aardig genoeg, dan word je op elke willekeurige verjaardag neergesabeld. Het is een ervaringsvak waarin je eigenlijk nooit bent uitgeleerd. Een branche waar de ontwikkeling niet stilstaat en waar je echt de boot mist als je even op je lauweren rust.

In deze gekke wereld begon ik in 2006 te werken. Roel Allers, toen mijn werkgever, was goed bevriend met jou, en zo tapte ik biertjes voor je. Roel at destijds bij jou aan een tafel voor vier, wat ik toen heel eenzaam vond ogen. Nu begrijp ik het; ik doe dit zelf ook het liefst.

Als nestor van de Hof was jij de leermeester. Jij zorgde voor rust op het plein, waar het onderling vaak borrelde. De deur voor koffie of een ander glaasje stond altijd open. De Hofvergaderingen werden bij jou gehouden, en altijd, ook na weer een mislukte of geklapte samenwerking, stak je weer energie in een nieuwe samenwerking.

Toen er na jaren van wapenstilstand weer een poging werd ondernomen voor een nieuwe ondernemersvereniging, was jij de eerste die ons steunde. Daarmee trokken we de rest ook over de streep om samen weer van alles te organiseren.

Altijd stond jouw deur open, je stond voor iedereen klaar met een luisterend oor.
Je moest eens weten hoe geliefd je bij iedereen was, soms te lief!

Je bent er niet meer, er valt een gat.

Voor mij zal de Hof nooit meer hetzelfde zijn als het altijd met jou was.

De laatste groet, die hij verdient!

Wouter